اشعار

ای دل سوخـتگـان شمع عزای حرمت            اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت

در هــوای مـحـن‌آلــودۀ غــربـت، آیــد            عطـر گل‌های بهشتی ز فضای حرمت

شمعدان‌ها همه در سوز و گداز از داغت            تـیـره از آهِ مَـلـَک، آیـنـه‌هـای حـرمت

می‌شود خاطـرۀ غـربت زهـرا تـرسـیم            خلق را در نظر از حال و هوای حرمت

برسد بوی خدایی، بوزد عطـر بهـشت            هر طرف باز شود پنجره‌هـای حرمت

یادِ روزی که شهادت به رخت در وا کرد            شور و غوغاست به پا در همه جای حرمت

مهدی‌ات زائر و ای کاش که می‌دانستم            که گذارد قدم آن مـاه،‌ کـجـای حـرمت

یادِ آن روز که شد روضۀ تو کرب‌وبلا            شـاهـد کـرب‌وبـلایت، شهـدای حـرمت

دولـت آل عـلـی تـا به ابـد پـایـنـده‌سـت            این بُـوَد در هـمه اَدوار صدای حرمت

پـایـۀ هـسـتی دشـمن ز پی افـتاد ایـنجا            ای برافـراشـتـه تا عـرش بنای حرمت

هر چه کردند نشد کم ز شکوهت مولا            باز هر روز شد افزوده صفای حرمت

یا رضا از سر این مُلک نگـردد کوتاه            سـایــۀ مـرحـمـت‌آمـیـزِ لـوای حـرمـت

هدیه کرده‌ست «مؤید» به غزالان حرم            غزلی را که سـروده‌ست برای حرمت

خورشید گرم چیدن بوسه ز ماه توست            گـلدسـتـه‌ها مـنـادی شوق پگـاه توست

آری شگفت نیست که بی‌سایه می‌روی            خورشید هم ز سایه‌نـشـینان ماه توست

از چـشم آهـوان حـرم می‌تـوان شـنـیـد            این دشت‌ها به شوق شکار نگاه توست

بـالای کـاشـی حـرم تـو نـوشـتـه است            هرجا دلی شکست همان بارگاه توست

با این که سال‌هاست سوی طوس رفته‌ای            اما هـنوز چـشـم مـدیـنه به راه توست

یعنی که کاش فصل غریبی گذشته بود

دیگـر مسافـرم ز سفـر بـازگـشـته بود

هرچـند سـبز مـانـده گـلـسـتـان باورت            آئـیــنــه‌ای جــز آه نــداری بــرابــرت

راه از مدینه تا به خراسان مگر کم است            با شوق دیـدنت شـده آواره خـواهـرت

دیگـر دلـی بـه یــاد دل تـو نـمـی‌تـپــد            بـالـی نـمـانـده‌اسـت بـرای کـبـوتــرت

مثـل نـسـیـم مـی‌رسـد از ره جـواد تـو            یعنی نمی‌نـهی به روی خاک‌ها سرت

تنها به خاک کـرب‌وبلا سر نهـاده بود            مردی که داشت نوحه‌گری مثل مادرت

اشک تو هست تا به ابد روضه خوان ما

تا کـربـلاسـت هـمـسـفـر کــاروان مـا

زهر کاری شد و افتاد به جانِ جگرش            آتش انـداخـته بـر دامـنِ عـالـم شررش

یادِ زهرای جوان بود در آن وقـتی که            خورد بر کوچه باریکِ خراسان گذرش

هی زمین خورد و زمین خورد و به سختی برخاست            بیشتر می‌شـود این زهـر دمـادم اثرش

منتـظـر بـود ابـاصلت بـبـیـنـد چه شده            ناگهان دید کشیده است عبا‌ روی سرش

دست بر سر زد و شد مضطرب و می‌دانست            حضرت یار رسیده است زمانِ سفرش

داشت از درد کفِ حجره به خود می‌پیچید            زخمی از جور و جفا گشت همه بال و پرش

چشم خود را به درِ حجره فقط دوخته بود            تا در این لحظه بیـاید ز مـدینه پسرش

آه از آن شاه که با کُـندۀ زانـوش رسید            در دل معـرکه پیـشِ پـسرِ محـتضرش

چه غریـبانه غـریب الغـربا را کـشتـند            با دل زار مـعـین الـضـعـفـا را کـشتند

آه ای اهل خراسان همه خون گریه کنید            که ولی نعمت و مهمان شما را کـشتند

این خبر را به مدیـنه بـبر ای باد صبا            هـشتـمین بـضعه پیـغـمبر ما را کشتند

خواهرش زنده اگر بود از این غم می‌مرد            بین یک حجره در بسته رضا را کشتند

از عبایی که سرش بود غلامش فهمید            آخـر آن نـور دل آل عـبـا را کـشـتـنـد

مثل یک مار گزیده به خودش می‌پیچید            با چه زهری مگر آن نور هُدا را کشتند

صورتش را به روی خاک نهاد و می‌گفت            چه غـریـبـانه شـه کـربـبلا را کـشـتـند

جگر سوخته‌اش روضه برایش می‌خواند            با لب تـشـنه چرا خـون خـدا را کشتند

ته گودال که با نیـزه به پهـلـوش زدند            روی تل عـمـه مـظلـومه ما را کـشتند

پای رأس شهدا بسکه کف و سوت زدند            سـر بـازارچـۀ شـام اسـرا را کـشـتـنـد

گـله‌ای نیست اگـر غـصـۀ بی‌حد داریم            خلوتی هست که در گوشۀ مشهد داریم

ما نرفـتـیم هـنوز از حـرمش دلـتـنگـیم            چـشـم امّـیـد بـه دیــدارِ مـجــدد داریــم

گفته سر می‌زند آنگونه که از سلـمانی            این قراریست که با صاحب مرقد داریم

ما گـنه‌کـارترین‌ها وسـط صحـن رضا            آنچه در خـلـد بـرین خـلق نـدارد داریم

روضه می‌خوانم از آن شاه که در اندوهش            دیـده‌ای در طـلـب اشـک مـقـیـد داریـم

ای اباصلت! عبا را نکشد کاش به سر            از عـبـا مـا چه قـدر خـاطـرۀ بـد داریم

شاه بر شانۀ خم، پیکـر خود را می‌برد            با عبا داشت علی اکبر خود را می‌برد

افـتـاده‌ام به پـای تو یا ثـامـن‌الحـجـج            شـرمـنـدۀ عـطـای تو یا ثـامن‌الحجج

لطف اجابت است به هر دست التماس            دست گـره‌گـشـای تو یا ثـامن‌الحجـج

خورشید سر زند به تماشای مِهر تو            از گـنـبـد طـلای تو یا ثـامـن‌الحجـج

سعی صفـا و مروه کجا و قـدم زدن            در صحن با صفای تو یا ثامن‌الحجج

با هر مرام و ملت و دینی نشـسته‌اند            بر سفـرۀ سـخـای تو یا ثـامن‌الحجـج

شیرین‌تر از طعام بهشتی به کام ماست            یک لـقـمۀ غـذای تو یا ثـامـن‌ الحجج

ما را نـجـات می‌دهـد از لُـجـّۀ گـنـاه            سر رشـتـۀ ولای تو یا ثـامـن‌الحجـج

دادم قـسـم تـو را به جـواد‌الائـمـه تـا            حاصل کنم رضای تو یا ثامن‌الحجج

شعری برای عرضه ندارند شاعران            شایـسـتۀ ثـنـای تو یا ثـامـن الحـجـج

دعبل عبا گرفت، ولی بسْ «کمیل» را            یک بار مرحـبـای تو یا ثامن الحجج

سلام حـضرتِ سلـطان! سـلام اقـبـالم!            شدم گدای حـریمت، به خویش می‌بالم

فـقـط غـبار تورا می‌کشم به چشم تَرم            فقط مسـیر تو را می‌روم در این عالَم

دوباره درد خودم را نگـفته یادم رفت            مـرا کـنـار ضـریحـت شـفـا بـده، لالـم

به مستمندی‌ام اینجا هـمیـشه مفـتخـرم            ز حـاجت نگـرفـته همیـشه خـوشحـالم

چو دامـن تو گـرفـتـم به دامـت افـتادم            چه خوب! در حرم تو شکسته شد بالم

غـلامی تو شده کـار هر شب و روزم            همیـشه از کـرم توست رزق هر سالم

از آن زمان که شده سُفـره‌ام بنام جواد            زیــادتــر شــده والله بــرکــتِ مـــالــم

مرا بخر که مُحَـرم دوبـاره گـریه کنم            دوباره فـکـر سـیـاهی و پرچـم و شالم

اگر که قـبل عـزای حـسـیـن جان دادم            بـیـا عـزیـز دلـم بـا حـسـیـن، دنـبــالـم

صدای ضجۀ مادر، همیشه محزون است            سرت به نیزه چرا رفته مـاهِ گـودالم؟!

لـباس پـاره تـنت بود، کـوفـیـان بُردند            شـهـیـد بـی‌کـفـنـم از غـم تـو مـی‌نـالـم

سلام بر تو که سلطانِ مُلکِ عشق، رضایی            سـلام بر تو که مـقـبـولِ آسـتـان خـدایی

سلام بر تو که ما را تو دست‌گیر و تو یاری            سلام بر تو که گنجی نهان ز عاطفه داری

از آن گروه که هستند، دوست‌دارِ ضریحت            چه ازدحامِ غریبی‌ست در کنارِ ضریحت

چو پلّکـانی از امـواج شانه بر سر شانه            دعـا زبـانه‌کـشان، جـویـبارِ اشک روانه

محـبـت تو کـشانـده چـقـدر ساده و آسان            دل محمدیان را به سمت و سوی خراسان

تویی که عاطفه جاری‌ست از تمام وجودت            خیال و خاطره مکشوف از کتاب شهودت

تو ای وسیلۀ نزدیک در اجابتِ خواهش            مقام قُرب، هویداست از رکوع و سجودت

حضور دَعوِی لبیک در نـماز و دعایت            ظهـور آیـۀ تـوحـیـد در فراز و فـرودت

صحـیفـه‌های بـلـیغ است در کلام بلندت            روایح گل یاس است در قـیام و قعـودت

هزار دستِ دعا، قفل می‌شود به ضریحت            هزار چشم امید از چهار سوست به جودت

به دادِ مردم درمانده می‌رسد به شفاعت            مروّتی که کـرم کرده کـردگـارِ ودودت

شب است و ذوق مناجات و حال گریه فراهم            برای با تو نشـسـتن مجـالِ گـریه فراهم

به خواب گفته‌ام امشب، به دیده راه نداری            مجال پرسه در این عرصه تا پگاه، نداری

بگیر بهره‌ای از شام قدر، ای دلِ غافل!            که با کـلیدِ دعـا می‌شود مرادِ تو حاصل

دعا به رویِ تو وا می‌کند دری ز کرامت            دعـا تو را برسـاند به سـایه‌سارِ سلامت

دعا کلیدِ بهشت است اگر تو اهل بهشتی            به خاطر دلت امشب، دو قطره اشک نوشتی

اگر امیدِ قـبولی؟ همین دو قـطره کفایت            تـو و امـامِ هُـمـام و رواق‌هـایِ عـنـایت

دلی به بـنـد مـلال، آهـوانه سوی تو آمد            زبان اشک گشود و به گـفتگـوی تو آمد

کدام درد ندید از دوای مهـر تو درمان؟            کدام رنـج نیـابد به دستِ مهرِ تو پایـان؟

کدام خـاطـرِ آشـفـتـه‌ای نـشد ز تو آرام؟            کدام مشکلی از بذل لطف تو نشد آسان؟

به نـامِ نـامیِ تو، ای بـزرگـوارِ گـرامی            گـشوده‌اند در این آستانه سـفـرۀ احـسان

تو را به لطف عظیمی که کرده‌اند عنایت            تو را به آن‌که عطا کرده بر تو نورِ ولایت

تو را به حقّ خدایی، که آفـرید ز نورت            تو را به جانِ عزیزی، که داشت از تو حکایت

تو را به جدّ گرامی، تو را به جدّۀ پاکت            تو را به آیت ایمان،‌ تو را به فضلِ هدایت

که لطف باز نگیری به پیـشگاهِ‌ شفـاعت            که رحمت آوری آن را که خواست از تو رعایت

در گوشه‌ای ز صحن تو قلبم نشسته است            دل، طوقِ الفتی به ضریح تو بسته است

چون دشت‌های تشنه در این آستان قدس            در انتـظـار ابـر عـنـایت نشـسـته است

چون ذره بر ضریح خود ای روح آفتاب!            ما را قبول کن که دل ما شکـسته است

فوج کـبـوتـران تو آمـوخـت عـشـق را            پرواز نور در حرمت دسته دسته است

دریاب روح خستۀ ما را که مثل اشک            دیگر امید ما ز دو عـالم گـسـسته است

مـی‌آیـد از تـراکـم عـالـم بـه ایـن دیـار            قـلـبی که از تـزاحم انـدوه خـسته است

هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد            با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد

از بـس بر آسـتـان تو روی ادب نـهـاد            خـورشـید را غبار رهت سرفراز کرد

مردم، نـیازمـند بهـشت‌اند و شاد از آن            ما را غـم تو از دو جهـان بی‌نیاز کرد

از مــعــجـز تــرنّــم نــقــّاره‌خــانــه‌ات            سـاز شکـسـتـۀ دل ما نـغـمـه ساز کرد

هرکس که رنجه کرد به راه تو یک دو گام            لطف تـوأش هـزار قـدم پـیـشـواز کرد

کوتاه کرد راه خود و «رستگـار» شد            دست طلب به سوی تو هر کس دراز کرد

شب گذشت از نیمه اما با تو صحبت می‌کنم            تا که بگـزارم نـماز عـشق، نیت می‌کنم

ای ولایت شرط تـوحـید تمام عـاشـقان!            با تـولای تو، من تـجـدیـد بیـعـت می‌کنم

در حریم حضرت خورشید، جای ذره نیست            از حضور خود در این درگاه حیرت می‌کنم

تا نگاهم می‌کـنند آئـیـنه‌ها از هر طرف            شـرم از آئـیـنۀ قـرآن و عـتـرت می‌کـنم

من که سنگین‌بارم از بسیاری جرم و گناه            خواهش بال کبوتر با چه جرأت می‌کنم؟

نعمت قرب جوارت را به من بخشیده‌اند            در بهـشت آرزو کـفـران نعـمت می‌کـنم

ای شنـیـده با صبـوری درد دل‌های مرا            اشک اگر بگذارد امشب با تو صحبت می‌کنم

من که با فرمان‌بری از نفس عادت کرده‌ام            کی به خود می‌آیم آخر، کی عبادت می‌کنم؟

خط نزن اسم مرا با صد خطا پشت خطا            من دلِ هر جایی خود را نصیحت می‌کنم

«سورۀ یوسف» که خواندم، آیه شد «هشتاد و هشت»            بارهـا این آیه را با خود تـلاوت می‌کنم

شک ندارم «با کریمان کارها دشوار نیست»            گر نشد کامم روا، خود را ملامت می‌کنم

این خریداران یوسف‌، دست پُر آورده‌اند            من تهی‌دستم چرا بیهوده قـیمت می‌کنم؟

تا نـسـوزد بـی‌گـنـاهـی از شـرار آهِ من            می‌روم از جمع بیرون، با تو خلوت می‌کنم

تا نصیب من شود توفیق ترک معصیت            چشم خود را چشمۀ اشک ندامت می‌کنم

تا نگردد در مقام عرض حاجت، ‌نا امید            با دل خود بعد از این اتمام حجت می‌کنم

یک قدم تا آسمان مانده‌ست از شهر بهشت            من ز غـفـلت آرزوی بـاغ جنت می‌کنم

می‌روم سمت «مصلّی»، می‌رسم تا «پنج‌راه»            یعنی از پـائـین پا قـصد زیـارت می‌کنم

گر که زنگ ساعتِ صحن تو بیدارم کند            توبه در باقی عمر از خواب غفلت می‌کنم

گر که دستم را بگیری، مثل خـُدّام حرم            بعد از این خدمت به قدر استطاعت می‌کنم

بس که تو زود آشنایی ای امام مهـربان            من کجا در محضرت احساس غربت می‌کنم؟

«یک سلامم را اگر پاسخ بگویی، می‌روم            لذتش را با تمام شهـر، قـسمت می‌کنم»

تا بریزم گاهگاهی سرمه در چشم غزل            من به گرد راه زوّارت قـناعـت می‌کـنم

تا بـمـانـد قـصـۀ صیـاد و آهـو جـاودان            بی‌پناهان را به پابوس تو دعوت می‌کنم

در کنار پنجـره فـولادتان با اشک چشم            می‌نویسم «یا علی» و رفع زحمت می‌کنم

زهر در جانم نشسته چشم‌های تار دارم            مثل مادر بیقرارم؛ دست بر دیوار دارم

من علی موسی‌الرضایم از علی دارم نشانه            در گلویم استخوان؛ در چشم‌هایم خار دارم

سینه‌ام شد شعله‌ور از هرمِ زهری کینه آلود            در نفـس‌های نـحـیـفـم آتشی انگـار دارم

با چه حالی، بی‌رمق؛ انداختم بر سر عبا را            تـشـنه‌ام مانند جدّم حـنجـری تـبدار دارم

خواهرم! معصومه جانِ من کجایی تا ببینی            رویِ خاکِ سردِ حجره پیکری بیمار دارم

بوسه باران می‌کند با گریه دستم را أباصلت            خوب شد در احتضارم لااقل یک یار دارم

دورم از فرزندم و جان می دهم در اوج غربت            سخت دلتنگم برایش! حسرت دیدار دارم

از وجودم می‌رود جان ذره‌ذره می‌کشم آه            بی‌قـرارم یـادِ جـدّم روضـهٔ بـسیار دارم

یاد آن ساعت که قاتل با تشر؛ با خنجری کُند            آمد و بالا سرش می‌گفت با تو کار دارم

از نفس افتاده بود و قاتلش با صبر می‌گفت            بر گلوی تشنه‌ات نه، بر قفا اصرار دارم!

شدی به زهـر حرامی دچـار، افتادی            به راه حـجـره به چـشمان تار افتادی

شـبـیـه فـاطـمـه، بی‌اخـتـیـار افـتـادی            نـوشـتـه‌انـد که پـنـجـاه بــار افـتــادی

به لب رساند مکافاتِ زهر، جانت را

عبایِ روی سرت کُشت شیعـیانت را

دلیل و منشأ نور و وجود خـورشیدی            اگرچه خاک بر اندام و جامه‌ات دیدی

تنت ضعیف شد از سوز زهر و لرزیدی            شبیه مـارگـزیـده به خویش پـیچـیـدی

به چشم خیس، دو دستت به سوی در بردی

به یاد فاطمه بودی و بد زمین خوردی

گـلیمِ جـمع شده، از خـجـالـتت گـریید            عبای روی سر از هتک حرمتت گریید

میان مشت تو، تـسـبیح تربتت گـریید            دو پلک زخم و ترت، وقت غربتت گریید

نبود حجرۀ دربـسته، بسترت ای‌کاش

زمان پر زدنت بود خواهرت ای‌کاش

به گریه زمزمه کردی وَ إن یَکادت را            طلب نموده‌ای از سوی حق، مرادت را

از آستـان خـدا خـواسـتی شـهـادت را            صدا زدی به لب تـشنه‌ات جوادت را

به خاک حجره تنت را رسانـده‌ای آقا

هزار شکـر که تـشـنـه نـمـانـده‌ای آقا

هزار شکر که با شمر، رو به رو نشدی            اسـیـر خـنـجـر خـولی تـنـدخـو نشدی

به دست خواهرت ای شاه، جست و جو نشدی            هزار شکر که با ضربه، پشت و رو نشدی

چقدر خورد به گـودی قـتلگه، ضربه

حسین و خـنجر کُند و دوازده ضربه

خوشا آن غریـبی که یارش تو باشی            قــرار دل بــی‌قــرارش تــو بــاشــی

خوشـا آن‌که تنـهـا تو را دوست دارد            چه خوش‌تر اگر دوستدارش تو باشی

ز بــیــداد پــائــیــز هــم غــم نــدارد            هر آن دل که باغ و بهارش تو باشی

خـوشـا آن گـدایی کـه تـنـهـای تـنـهـا            کـنـاری نـشـیـنـد، کـنـارش تو بـاشی

بر آن محتضر می‌برم رشک هر شب            که شـمع شـب احـتـضارش تو باشی

خوشا آن‌که یک عـمر پروانه‌ات شد            که یک لحظه شمع مزارش تو باشی

شـعـاری به پـیـشـانـی خـود نـوشـتـم            خـوشا آن‌که تـنهـا شـعارش تو باشی

گـــدایـــم گـــدایــم گـــدایــم گـــدایــم

گـدای عــلـی بـن مـوسـی الـرّضـایـم

چه غـم گـر گـنـه‌کـار و نـامـه‌سـیاهم            عـلـی بن مـوسـی الـرضـا داد راهـم

امــام رئــوفــی کـه عــالــم فــدایــش            کـرم کـرد و داد از عـنـایـت پـنـاهـم

سـراپـا شـدم غـرق دریـای رحــمـت            نـگـوئـیـد دیـگـر کـه غـرق گـنــاهـم

هـمـه روی گــردانـده بـودنـد از مـن            رضا کـرد با چـشـم رحـمـت نـگـاهم

بـه جـز دامـن آل عـصـمـت نـگـیـرم            به غیر از رضـای رضـا را نخواهم

چو می‌خواست راهم دهد از کرامت            عـطا کـرد، سـوز دل و اشک و آهم

اگـر خـوار بـودم، اگـر پـسـت بــودم            رضـا داد قـدرم، رضــا داد جــاهــم

گـــدایـــم گـــدایــم گـــدایــم گـــدایــم

گـدای عـلـی بـن مـوسـی الــرّضـایـم

پـس رهـسـپـار جـادۀ بـیت‎الـحـرام شد            شصت‎وسه سال فـرصت دنیا تمام شد

شصت‎وسه سال فرصت دیدار با خـدا            دیگـر تـمـام، دورۀ وحـی و پـیـام شـد

رو سوی کردگار، از این خاک درگذشت            از جـانـب خـدا بـه مـحـمـد سـلام شـد

ای بـرگـزیـده! پــاک! پـیـام‎آور خــدا!            یا مصطفی! پس از از تو جهان در ظلام شد

شب سکه زد به نام خود و ماه را گرفت            خـورشـید، گـم مـیـان سـیاهی شـام شد

بعد از تو هیچ غصه مگر رفت از دلی؟            بعد از تو هـیچ درد مـگـر الـتـیام شد؟

بـیـداد رخ نـمـود ز تـاریک‎غـار خود            اکـنـون که تـیـغ دادگـری در نـیـام شد

بعد از تو منـبر تو به ‎دست بـتان فـتاد            بعد از تو خاک بر سر رکن و مقام شد

شد فرقه فرقه اُمّت تو، فتنه تازه گشت            دین تو واژگـون و حـلالـت حـرام شد

مهـجـور شد کـتـاب خـدا بعـد رفـتـنت            بعد از تو، اهـل‌بیت تو بی‎احـتـرام شد

بعد از تو خاندان خـدا شد اسـیـر کـفر            بعد از تو خـانـدان عـلـی قـتـل‌عـام شد

نفرین بر آن گروه که با جهل خویشتن            فـصلی بـرای غـربت خـیـرالانـام شـد

زین‎پیش اگرچه بر سر این قوم ناخلف            نـفـریـن انـبــیـای سـلـف، انـتـقــام شـد

تنها محـمد است که نفـریـنـشان نکـرد            زین‎رو محمد است که حُسن خـتام شد

پس چشم بست و از سر تقصیرشان گذشت            پس رهـسـپـار جـادۀ بـیت‎الـحـرام شـد

پس از تو آسمان از دامنش خورشید کم دارد            زمین در سینه‌اش دریای طوفان‌زای غم دارد

پدر بودی جهان را، بعد تو این پیر وامانده            چنان طفل یتـیمی تا ابـد چشمان نم دارد

رسیده پشت در، اذن دخول انگار می‌خواند            که عزرائیل هم چشمی بر این باب‌الکرم دارد

قلم کاغذ نیاوردند آن روز، آه از آن روز            بگو بنویسد اینک هر که در دستش قلم دارد

پس از خود می‌سپاری دوستان و دشمنانت را            به دست مهربان‌مردی که شمشیر دو دم دارد

تو می‌خواهی پس از خود آن کسی بر منبرت باشد            که با هر خطبه‌اش صد تیغ بُرّان بر ستم دارد

کسی که خم نکرده لحظه‌ای سر پیش این دنیا            ولی پیش یتیمان و فقیران پشت خم دارد

برایت جانشین باید علی باشد، علی باشد            که بی‌نام عـلی اسلاممان بسیار کم دارد

مـدیـنـه مـاه تـو آمـادۀ سـفـر شـده است            نشان کوچ، در آئینه جلوه‌گر شده است

بدونِ پلـک زدن، چون هـمیـشۀ تـاریخ            به گِردِ شمس نبوت، علی قمر شده است

دُرُست، دوخته چون برق چشم در چشمش            اگرچه از همه کس، دل‌شکسته‌تر شده است

وداع جان و جهان می‌کند «رسول کریم»            همان‌که عشق از او صاحبِ نظر شده است

بـه یُـمـن تـابـشِ این آفـتـابِ عـالـم‌گـیـر            شبِ جهـالتِ قومِ عرب سحر شده است

خدا گواست که از پـرتو هـدایت اوست            اگر عـدالت و توحـید مستقـر شده است

اَلا رسـول مکـرم! که در بـسـیطِ زمین            به کیمیایِ نگاه تو خاک، زر شده است

قسم به عصمتِ یاسین، قسم به عترتِ یاس            جهانِ ما به پیـامِ تو تـشـنه‌تر شده است

به شوقِ جلوه‌ای از آن جمال نورانی‌ست            اگر که دیدۀ دل‌هـا، خـدانگـر شده است

ز فـیـضِ تــربـیـتِ آن دم مـسـیــحـایـی            دعای زنده‌دلان، صاحبِ اثر شده است

دوبـاره پـنـجـره‌ای تا مدیـنه بگـشـائـیـم            مدینه‌ای که یتیم از چنین پدر شده است

در آن فضایِ نفس‌گیر، گرم راز و نیاز            امـینِ وحـی خـدا، با پـیـامـبر شده است

صدا، صدای رسولِ خـداست می‌گـویـد            صدایِ پیکِ اجل شد، صدای در شده است

بـرای سـیـر در آفـاقِ عــالـمِ مـلـکـوت            تـمامِ هـسـتی‌اش آمـادۀ سـفـر شده است

شتاب کن سوی مسجد، اذان بگوی بلال!            بگو که فاطمه از غصه خون‌جگر شده است

مـدیـنـه را و حـرم را سـیاه‌پـوش کنید!            صدای گریۀ زهراست، خوب گوش کنید!

دارد سرِ تعـظـیـم سـرِ ما به نجف            خیلی شده‌ایم عاشق و بی‌تاب نجف
مقـصود اگر کعـبه و بُت‌خانه نبود            مـایل بـشـود قـبـلـۀ مـاها به نجـف

از خـاک اضـافی شـما خـلق شدیم            مادر به مدینه رفت و بابا به نجف

دل را به کـسی نـدادم اِلا به عـلـی            لا حــول و لا قــوة اِلا بـه نـجــف
دل پـر زده و کـبـوتر بام شماست            پرمی‌کشد از گنبدِ خضرا به نجف

دیــوانــۀ ایــوان طــلایـی هـسـتــم
مجـنون عـلی و مـرتـضایی هستم

ما قـبـل‌تـر از سـرزدنِ نـورِ نـبـی            نـور عـلـی اُفـتاده به منـشورِ نـبی
آدم شـده آنکـه شد کـلیـمش حـیـدر            با مـهـر عـلی آمـده در طـور نـبی
در آخر عمر لَیَهجُرَش می‌خواندند            جان‌هـا به فـدای دل رنـجـور نـبی
هـرجا به مـیـان نـام عـلـی می‌آیـد            خوشحال شده فاطمه، مسرورِ نبی
در مــیـکـدۀ مـحـمـدی بــاده بـزن            سرمستِ علی، خورده از انگور نبی

بیرون نشد از لبش به جز حرف علی
شد شصت و سه سال زندگی صرف علی

بـگـذار اویـس و مـبـتـلایت باشـیم            ما مـعـتـکـفـان در حـرایت بـاشـیم
آقــا و رســول مــهــربــان عــالـم            ما نـوکـر و سـائل و گـدایت باشیم
ای‌کاش که عـمـاری و مقـدادی یا            سلـمـان و ابـوذری بـرایت بـاشـیم
هـم اهـل بـرائت و تـبـری بـاشـیـم            هــم اهــل تـولّا و ولایـت بـاشـیــم
ای‌کاش که قـسمت بشود یک بارم            ما مسافر صحـن و سـرایت باشیم

فـریاد زنان عـلی علی می‌خوانـیم
روزی که به مسجـدالـنبی می‌آئـیم

ز قاب چـشم پیـمبر، نگاه کُن به جهان            قدم بزن به رهش تا که پَرکِشی به جنان

چه خوب می‌شد اگر می‌شدیم شاگردش            شبـیـه شاپـرکـان می‌شـدیـم بر گِـردش

ز دامنش گُـلِ جود و گذشت می‌چـیدیم            مـرام زنـدگـی‌اش را دقـیـق مـی‌دیـدیم

نمی‌گـذاشت تـفـاوت میانِ هـیـچ کـسی            به هر که بود مسلمان، رفیق بود بسی

کسی که عـالم و آدم، غـبارِ پـایش بود            به هیچ کس به تکبّر، دَمی نظر ننمود

نمی‌گرفت ز مردم به قلب خود، کـینه            زلال بـود و مـصـفّــا شـبـیــهِ آئــیــنـه

سزاست اینکه وِرا هست این همه عشّاق            محمد است محبّت؛ محمد است اخلاق

به مهربانیِ خود، جـذب کرد مردم را            همیشه داشت به لب‌های خود، تبسّم را

نبـود هـیچ کـسـی از عـنایتـش نـومـید            هر آنچه داشت به سائل، مُدام می‌بخشید

سکوت او پر از اِجلال و فَرّ و عزّت بود            اگر سخن به زبان داشت باصلابت بود

زبان به جز سخنِ حق نمی‌گـشود نبی            نمی‌گـذشت بر او بی‌نماز و ندبه، شبی

هـمیـشه مـونسِ او آیـه‌هـای قـرآن بود            همیشه در صددِ حفظِ عهد و پیمان بود

محـمد است صداقـت محـمد است کَرَم            رود ز سینه به هنگام نام و یادش، غم

ز ظـلـم بـود پـیـمـبر، تـمـام‌قد، بی‌زار            نبـود و نیـست کسی مثل او امـانت‌دار

هر آنچه گفت و سفارش نمود؛ کرد عمل            زمین مرده شد از بَرکَتش به چشمه، بدل

اگر چه بود ز یـوسف، قـشـنگ‌تـر امّا            دل از جهـان بِرُبود او به سیـرتِ زیبا

پیـمبری که نشـسـته به خـوانِ او اُمّت            نمی‌گرفت کسی در سلام از او سبقت

کـسی کـه بـود بـه دنـیـا مـعـلّـم حـیـدر            محـمد است محـمّـد؛ محـمّد است آخـر

به نخلِ پر ثـمرِ حیّ سـرمدی صلوات            به زنـدگـانیِ پُـر نـورِ احمدی صلوات

چه اعجازی‌ست در چشمش، که نازل کرده باران را           گـلـستان می‌کند لبخند‌های او بیـابـان را

بزرگان از همان اول به پایش سجده می‌کردند           مدائن از سرِ تعظیم ویران کرد ایوان را

میان شانه‌هایش می‌درخشد قرص خورشیدی           که روزی در تجارت‌ها بحیرا دیده بود آن را

عذاب دوری از کویش، خیال دیدن رویش           پریشان می‌کند نزدیک سیصد سال، سلمان را

نیازی نیست هنگام فتوحاتش به شمشیری           فقط کافی‌ست طولانی کند تحریر قرآن را

به غیر از دوستی با اهل‌ بیت اجری نمی‌خواهد           نمک از سفره‌اش برداشتی، مشکن نمکدان را

ولی چندی‌ست زهرا روز و شب از گریه بی‌تاب است           علی این روزها باید بسازد بیت‌الاحزان را

علی، شب با چراغی خانه‌ها‌ی شهر را می‌گشت           ملول از دیو و دد‌ها آرزو می‌کرد انسان را

نَفَس در سینه‌ام تنگ است، از این ماجرا بگذر           مجالی تا فدای نَفسِ پیغـمبر کنم جان را

همین کافی‌ست مقبول تو باشد بیتی از شعرم           که لبخند تو زیبا می‌کند اشعار حَسّان را